Στίγματα

Πόση αξία μεγαλύτερη έχουν οι σκέψεις μου από το γεμάτο απορία βλέμμα ενός παιδιού που κοιτάζει τον κόσμο. Έτσι ξεκινώ, έτσι συνεχίζω, έτσι τελειώνω. Μ’ αυτό το βλέμμα απορίας καρφωμένο μέσα στο μυαλό μου εξακολουθώ να αναρωτιέμαι, να αναζητώ, να ανακαλύπτω. Αυτό που κρύβεται μέσα στο συρτάρι του μπαμπά, τρία χρυσά δαχτυλίδια, μία φωτογραφία της μητέρας από την παιδική της ηλικία, το χνουδωτό αρκουδάκι που έπαιρνα αγκαλιά μικρός πριν κοιμηθώ. Αν κάποιος ισχυριζόταν ότι μόνο το μέλλον φέρνει καινούριες αγάπες, θα έλεγα ότι στίγματα είμαστε μονάχα του χρόνου και όποιος κάτι από μας ανακαλύψει, ίσως χαρεί με το δικό μας παρελθόν…