Προς επίδοξους ποιητές

Πρέπει να είναι νύχτα, να έχεις ανακατέψει αλκοόλ με καπνό σ’ ένα θολό ποτήρι, καλύτερα να είναι καλοκαίρι. Χρειάζεσαι ένα παλιό κιτρινισμένο τετράδιο, με ανακατεμένα ποιήματα στις πρώτες σελίδες, σβησμένους στίχους και μουντζούρες απόγνωσης. Ένα μισοτελειωμένο στυλό επίσης με σπασμένη την πάνω του άκρη, την μύτη πασαλειμμένη με ξεραμένο μελάνι. Να έχεις κοντά σου μουσική, αλλά με την ένταση χαμηλωμένη, ο ήχος της ίσα που να φτάνει στ’ αυτιά σου. Να ξεκινήσεις τραβώντας μερικές παράλληλες γραμμές, μερικούς ακαταλαβίστικους σπειροειδείς κύκλους, οι πρώτες λέξεις να βγουν απ’ το στομάχι. Δεν έχει σημασία η συνοχή, πρέπει να αφήσεις τα συναισθήματα να σκαρφαλώσουν μέσα στο σώμα σου πρώτα, να φτάσουν στους πνεύμονες και να σου κόψουν την αναπνοή, να περικυκλώσουν την καρδιά ασφυκτικά, να είναι έτοιμη να εκραγεί. Μετά να ξεραθεί ο λαιμός σου, το στόμα να διψάει να πει λόγια, καθώς ανεβαίνοντας τα μάτια σου να δακρύσουν και φτάνοντας στο κεφάλι να περιστρέφονται τόσο γρήγορα μέχρι να ζαλιστείς. Τότε να εκραγείς επάνω στο χαρτί και θα δεις, οι προτάσεις σου θα μοιάζουν λεκέδες απλωμένες σαν αίμα σε καθαρά ρούχα. Θα κατευθύνονται παντού και μόλις φτάσουν την άκρη του χαρτιού θα στάζουν πάνω στα χέρια που το κρατούν και τις διαβάζουν.