Κόλαση

Ξέρεις τι μένει μετά, μια ψυχούλα που ταξιδεύει αιώνια μέχρι να συναντήσει ξανά την ελπίδα και την προσευχή

Σκονισμένα παλτά

Γιατί δεν γίνεται αλλιώς, δεν πρέπει να είναι αλλιώς

Πριν ν’ αραχνιάσουν τα δάχτυλα, να ξαναγράψεις

Εσύ που δημιούργησες τη γλώσσα, που ανακάτευες τις λέξεις, τώρα, σώπα

Και γράψε, όσα δεν λέει τόσα χρόνια το στόμα όταν μιλά.

Στις ντουλάπες σε περιμένουν σκονισμένα παλτά

Έρωτες που φόρεσες και ξέφτισαν απάνω στις κρεμάστρες

πίσω απ’ τις πόρτες η ζωή που άφησες μακριά

φίλοι και νύχτες, πιώματα, κούφια φιλοσοφήματα και ξερατά στις γλάστρες

Τώρα τα βλέπεις από μακριά, αφ’ υψηλού, δεν ξέρω

Πριν γίνεις άστρο, πριν να χαθείς στον ουρανό  παντοτινά, 

Τον κόσμο αυτόν τον μπερδεμένο ποιος μπόρεσε να ξεμπερδέψει

Θα πεις, ποιος χέστηκε, τι τώρα, τι μετά

Κι όσο τα χρόνια σου στη γη θα λιγοστεύουν

Μες στο κεφάλι σου όλα τα άγια, τα αγαθά θα σκάνε

Θα μεγαλώνουν θα στριμώχνονται και θα πληθαίνουν

Με την αντίφαση αυτή θα ειρωνεύονται και θα γελάνε

Όταν σβήνουν τα φώτα

Όταν σβήνουν τα φώτα, ένα κύτταρο σου συνεχίζει

αυτή την αινιγματική διαδρομή προς την αιωνιότητα

χωρίς επευφημίες από πλήθη αγνώστων στην άκρη του πεζοδρομίου

Μονάχα κάποιο χέρι που και που, μ' ένα ποτήρι νερό, απλωμένο

προσπαθεί να σε δροσίσει, ν' αντέξεις ακόμα ένα χιλιόμετρο

ακόμα ένα βήμα, ακόμα ένα πόνο, ακόμα μία αναπνοή

Εκεί που ήταν πριν τα όνειρα, ο έρωτας, η έμπνευση

προσδοκάς να σε περιμένει πλέον η λύτρωση

το φως της αλήθειας ή έστω ένα χαμόγελο.

Όσο σκέφτεσαι, συνεχίζεις... 

μεγαλώνεις κι η διαδρομή ολοένα και μικραίνει

λιγοστεύουν οι στροφές, οι ανηφόρες, οι κατηφόρες

Μπαίνοντας στη τελική ευθεία, ο δρόμος σκοτεινιάζει

μπροστά για σένα, πίσω σου για όσους και όσα αφήνεις

Πέρασες, λίγοι σε πρόσεξαν, κανείς δεν χειροκρότησε, ξανά ησυχία.