Σκονισμένα παλτά

Γιατί δεν γίνεται αλλιώς, δεν πρέπει να είναι αλλιώς

Πριν ν’ αραχνιάσουν τα δάχτυλα, να ξαναγράψεις

Εσύ που δημιούργησες τη γλώσσα, που ανακάτευες τις λέξεις, τώρα, σώπα

Και γράψε, όσα δεν λέει τόσα χρόνια το στόμα όταν μιλά.

Στις ντουλάπες σε περιμένουν σκονισμένα παλτά

Έρωτες που φόρεσες και ξέφτισαν απάνω στις κρεμάστρες

πίσω απ’ τις πόρτες η ζωή που άφησες μακριά

φίλοι και νύχτες, πιώματα, κούφια φιλοσοφήματα και ξερατά στις γλάστρες

Τώρα τα βλέπεις από μακριά, αφ’ υψηλού, δεν ξέρω

Πριν γίνεις άστρο, πριν να χαθείς στον ουρανό  παντοτινά, 

Τον κόσμο αυτόν τον μπερδεμένο ποιος μπόρεσε να ξεμπερδέψει

Θα πεις, ποιος χέστηκε, τι τώρα, τι μετά

Κι όσο τα χρόνια σου στη γη θα λιγοστεύουν

Μες στο κεφάλι σου όλα τα άγια, τα αγαθά θα σκάνε

Θα μεγαλώνουν θα στριμώχνονται και θα πληθαίνουν

Με την αντίφαση αυτή θα ειρωνεύονται και θα γελάνε