Για τον Κυριάκο

Σαν του Λουντέμη το παιδί μετρούσες τ΄άστρα

και σ’αμμουδιά φανταστική έχτιζες κάστρα

τα καραβάκια σου τα φόρτωνες με λέξεις

μαζί τους ήθελες  και εσύ να ταξιδέψεις.

Κι όσο μεγάλωνες δεν άλλαζε το χρώμα

που βάφει τα όνειρα σου γαλανά ακόμα

νομοθετούσες γύρω σου όπως ο ήλιος

μα προς στο σκότος της νυχτιάς ήσουνα φίλιος.

Το βλέμμα πάντα καρφωμένο προς τα επάνω

στα σώματα των πλανητών έπαιζες πιάνο

τη γήινη έλξη προσπαθώντας να νικήσεις

τη θέση σου στο σύμπαν να διεκδικήσεις.

Φίλοι και έρωτες ατάκτως εριμμένοι

δεν ξέμενε η  πόλη σου ερημωμένη

κι αν ήταν η καρδιά σου για λιγάκι άδεια

φώτα πορείας η ελπίδα κι η αυθάδεια.

Τι ποίημα να μπορώ να γράψω εγώ για σένα

που μέσα σου είναι όλα καλώς φτιαγμένα

εγώ δεν έχω της ψυχής σου τις δυνάμεις

και το ότι γράφω ως εδώ, εσύ το κάνεις.

Μελάκη Μάτα