Εξελίσσομαι

Εξελίσσομαι, ή μάλλον φθείρομαι καθώς ο χρόνος αδυσώπητα κυλάει. Ποιος είναι ο σκοπός μου, το μυστικό σχέδιο, προφανώς η δημιουργία. Σβήνοντας να ακτινοβολήσω ένα καινούριο σύμπαν, έργο φιλόδοξο ή έστω ένα μικρό κομήτη να περιπλανιέται στο διάστημα. Δεν υπάρχει ανώτερος σκοπός από το να φτιάξεις μια ζωγραφιά ή ένα κάστρο στην άμμο, κάθομαι και στοχάζομαι. Σαν σήμερα πήρα την απόφαση, έβαλα την αφετηρία, μια μέρα ασήμαντη, ένα μικρό κόκκινο σημαιάκι που ταρακουνάει ο χρόνος ακόμα και με το πιο αδύναμο αεράκι. Έψαξα και βρήκα ένα χρονόμετρο, ρύθμισα την ημερομηνία και την ώρα από εκείνη τη στιγμή μέχρι και εξήντα χρόνια μετά, πολύς χρόνος! Ξεκίνησα την αντίστροφη μέτρηση αποφασισμένος να εκπληρώσω το στόχο μου πριν εκπνεύσει αυτό το διάστημα. Κάθε δευτερόλεπτο που θα κυλούσε από εκεί και ύστερα θα ήταν πολύτιμο. Το σχέδιο προϋπήρχε, πως έπρεπε να πράξω, από πού έπρεπε να περάσω, πως να κινηθώ για να εκπληρώσω το σκοπό μου, ένα απλό σενάριο, να αισθανθώ αυτό που ονόμασε η ανθρωπότητα Θεό. Όχι να τον νιώσω, μήτε να πω πως υπάρχει, αλλά να τον αισθανθώ με ότι εφόδια έχω στον κόσμο αυτό, τις αισθήσεις μου. Μ’ αυτές που έρχομαι στη ζωή, μ’ αυτές που αντιλαμβάνομαι και προσδιορίζω τα πράγματα, την ύλη κι ερωτεύομαι τους ανθρώπους, δημιουργώ αναμνήσεις, φιλοσοφώ και κάνω επιστήμη. Αυτές που εμπιστεύομαι για να επιβιώσω και δημιουργούν το ένστικτό μου, που επηρεάζουν την ψυχολογία μου και καθορίζουν την προσωπικότητα μου. Ίσως η σκέψη μου να μην είχε σωστή φιλοσοφική βάση, αλλά δεν ήθελα να θέσω διλήμματα στον εαυτό μου, αυτή ήταν η απόφασή μου, αυτό ήθελα να κατακτήσω, ν’ ακούσω τις σειρήνες, να δω τον πλανήτη μου από το διάστημα, να πιάσω στα χέρια μου το χώμα μιας καινούριας γης, να μυρίσω και ύστερα να φάω τον καρπό από το δέντρο της ζωής.