Γράφουμε για την ομορφιά που δεν έχουμε, τον έρωτα που ποτέ δε ζήσαμε. Το τελευταίο μέρος που θα αναζητούσα την έμπνευση θα ήταν μια φωτογραφία μου. Λες και όλη η ασχήμια του κόσμου έχει εγκλωβιστεί επάνω μου. Μουντός, γκρίζος, θολός, δεν αποπνέω ούτε ένα μόριο συγκίνησης.
Το παράδοξο είναι πως πλάθουμε ονειρικούς κόσμους, ιδέες και αισθήσεις με υλικά ανθρώπινα, τις περισσότερες φορές πεζά και θνητά.
Αυτό είναι, είμαστε εραστές της εικόνας, της ομορφιάς, των θεών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου