Σ' αυτήν που δεν θα ξαναδώ

Σ' αυτήν που δεν θα ξαναδώ, το τραγουδάκι μου
χωρίς ίχνος εντυπωσιασμού, χωρίς φανταχτερά επίθετα
μερικοί απλοί και κατανοητοί στίχοι
μερικές απείθαρχες στροφές

Σε ήθελα τόσο πολύ, που όταν ήμουν μαζί σου, ευχόμουν
αυτό το συναίσθημα να μην ξεθωριάσει ποτέ
τώρα όμως που είσαι μακριά μου
παρακαλάω να καταφέρω κάποια μέρα να σε ξεχάσω

Δεν υπάρχει ποίηση πιο δυνατή απ' τον έρωτα
λόγια να περιγράψουν αυτό το συναίσθημα
μονάχα φράσεις εντυπωσιασμού, επιφωνήματα
λέξεις χωρίς σημασία, σαν την απολογία του καταδικασμένου

θολές σκέψεις, διλήμματα, αγωνία, απόγνωση, προσμονή
όλα αυτά μαζί και πολλά παραπάνω, σαν άγνωστοι κόσμοι
που σε περιβάλλουν αλλά δεν μπορείς να τους δεις
να κατανοήσεις την έννοια τους, για-τί υπάρχουν

Σα να περιδιαβαίνεις μέσα σε δρόμους γνωστούς αλλά χωρίς να πηγαίνεις πουθενά
απλά να ανακατεύεσαι στη νύχτα, στο σκοτάδι του κόσμου
έτσι απλά για να προ(σ)καλέσεις την τύχη
μήπως κάποια συγκυρία σας διασταυρώσει σ' ένα κοινό σύμπαν

Θα μπορούσα να γράφω, να γράφω, να γράφω...
μύθους, ελεγείες, δακρύβρεχτα γράμματα, ασυναρτησίες
αλλά για-τί, αφού δεν θέλω να τελειώσεις μες στο μυαλό μου
δεν θέλω να στεγνώσεις, να εξατμιστείς, να αποσυντεθείς

Σ' αυτήν που δεν θα ξαναδώ, ίσως θα ταίριαζε κάτι πιο όμορφο, πιο εκλεπτυσμένο
από αυτό το παραλήρημα, αυτήν την παράφρονη απολογία
οι έρωτες αυτοί όμως που γράφουν ποιήματα, που μας εμπνέουν
είναι οι ανεκπλήρωτοι, οι σκοτεινοί, αυτοί που φεύγουν