Όταν θα φτάνεις στο τέλος

Όταν θα φτάνεις στο τέλος, πρόσωπα χλωμά, μέσα από ινδιάνικους θρύλους θα
σε παρακολουθούνε, αλλά δεν θα μπορείς να τα αναγνωρίσεις
Μέσα σε μια γκρι ομίχλη θα επιπλέουν, θα ταλαντεύονται σαν γέρικα δέντρα
Ατενίζοντας σιωπηλά το χρόνο που είχες, για να σκεφτείς, να ονειρευτείς

Ότι δεν έκανες πράξη, κάθε σου μικρή παρόρμηση, κάθε αμφιβολία
Κάθε σου δισταγμός θα πυκνώνει την ατμόσφαιρα, θα θολώνει το τοπίο
Οι λέξεις που δεν έμαθες ποτέ, τα λόγια που δεν άκουσες, θα γίνονται θρύλοι
Μάγισσες που χορεύουν στο ηλιοβασίλεμα και απαγγέλλουνε κατάρες

Καθώς θα πλησιάζεις, σ’ αυτούς τους άχρωμους καιρούς, τις δίχως φωνή αναπνοές
Τις ψυχές που δεν αφουγκράστηκες ποτέ, τα άσχημα σύμπαντα
Μία διαστροφή θα σε οδηγεί να τα φιλήσεις, θα αναρωτιέσαι τη γεύση
Την υφή της μουντζουρωμένης γης, από τις στάχτες που δεν περπάτησες ποτέ

Όταν θα φτάνεις στο τέλος, οι δίκαιες ρυτίδες στο βλέμμα σου, στα μάγουλα σου
Θα μαρτυρούν τον κύκλο σου τον καθαρό τον ίσιο, τον έντιμο βίο σου
Μιας υποτακτικής μέλισσας τον αγώνα, την αυταπάρνηση και τη θυσία
Να γίνει η κυψέλη το άντρο, η σκηνή, το βήμα της πιο ωραίας ιστορίας