Πως περπατώ ευτυχισμένος, μες στις πτυχές του χρόνου ανακατεμένος
Η αγάπη λυρικά μου ψιθυρίζει, ξυπόλητο γυφτάκι που με περιτριγυρίζει
Μικρός ήθελα πάντα να ζήσω, πυργάκια στην άμμο να χτίσω
Να ταξιδέψω στη δική μου ουτοπία, με μια ξύλινη σχεδία
Η έμπνευση κίτρινα φύλλα που σκόρπισε ο αγέρας, κι ο έρωτας χρυσόμαλλο δέρας
Μέσα στα μάτια σου θ’ αναζητήσω, το σύμπαν σου να κατακτήσω
Κι αν το μελάνι μου τελειώσει, πριν την τροχιά του το φεγγάρι μου ολοκληρώσει
Γύρω απ’ τον κόσμο σου τον σκοτεινό, αιώνια θα αιωρούμαι στο κενό, πάλι θα σ’ αγαπώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου